Als een tabula rasa kom je op deze wereld. Je verhaal ligt nog open. Nou ja, soort van (daar kan uiteraard over gediscussieerd worden). Gaande weg wordt je verhaal geschreven. Deels door jou, maar vooral door anderen. Overgeleverd aan de wereld. De plek waar je verwekt en geboren bent, bepaalt. Het gezin, het land, de cultuur, de mensen om je heen.
Je gaat op ontdekkingstocht. Waar liggen de grenzen? Wat wordt van mij verwacht? Hoe moet ik mij gedragen om erbij te horen? En zo zijn de eerste hoofdstukken van jouw levensverhaal geschreven, zonder dat je het door hebt.
Je gaat naar school en leert dat het belangrijk is om goede cijfers te halen. Je leert dat je gepest wordt als je afwijkt van de norm en dat het dus belangrijk is om je te conformeren. Je leert dat gevoelens minder belangrijk zijn dan het ratio. Je leert dat als je niet mee kan met het tempo van leren en ontwikkelen, je niet goed genoeg bent...
Al snel kom je erachter, dat het najagen van extrinsieke doelen belangrijk is. Presteren, imago, succesvol zijn, roem en rijkdom. Daar draait het om. Je gaat er automatisch in mee, je weet niet anders. Bovendien is het oerinstinct om erbij te willen horen zo sterkt geworteld in ons DNA, dat je maar gewoon meegaat in die NEVER ENDING RATRACE.
Ik las laatst een bericht op LinkedIn van een vader die vertelde dat zijn zoon straf had gekregen op school. Hij was te laat gekomen omdat hij iemand anders had geholpen die hulp nodig had. Regels zijn regels. Dat snap ik. Maar hé, verliezen we hier niet iets heel essentieels uit het oog?
Mijn mailbox en socialmediafeed stromen vol met businesscoaches die mij willen leren hoe ik een *6 of zelfs 7 figure business* kan opbouwen. Want dat schijnt blijkbaar normaal te zijn? Coaches die een paar duizend euro vragen voor een coachtraject. Want dat schijnt normaal te zijn? Maar hé, verliezen we hier niet iets heel essentieels uit het oog?
Ik bekijk het allemaal van een afstandje. Ik zie hoe iedereen bezig is met het najagen van succes, roem, rijkdom en een slank afgetraind lichaam. Rennend in dat rad dat geen einde kent. En ik voel hoe ik daarin mee wordt gezogen. Is dit nou écht de bedoeling?
We leven in een wereld die enkel nog lijkt te bestaan uit een economisch systeem. Zonder ziel, zonder gevoel en met steeds minder waardigheid en respect. Een wereld waarin alles mogelijk lijkt, maar waarin velen juist de weg kwijt raken.
Ik weet niet hoe het voor jou is, maar ik ben gesloopt! Ik heb geprobeerd om ook *normaal* te zijn (wat dat ook mag betekenen 🤷♀️). Om mee te rennen in dat rad. Maar heel eerlijk, ik vind er geen ruk aan! Bovendien voel ik mij zo ontzettend gevangen. Alsof ik constant moet bewijzen dat ik er ook bij hoor: 'Kijk jongens, ik kan ook rennen!'
Door al het presteren en bewijzen ben ik mezelf kwijtgeraakt (meer dan eens). Wie ben ik? Wat wil ik? Waar ligt mijn hart? En welke plek wil ik innemen in deze wereld? Zijn de keuzes die ik maak wel echt mijn keuzes? Of maak ik ze vooral vanuit een angst om er niet bij te horen?
Ik wil niet bezig zijn met vragen als 'hoe kan ik zoveel mogelijk geld verdienen?' of 'hoe kan ik een zo mooi mogelijk lichaam krijgen?' of 'hoe word ik succesvol?'
Ik wil juist meer bezig zijn met hoe ik mijn korte tijd hier op aarde zo mooi mogelijk kan invullen. Leven in harmonie met mezelf en mijn omgeving. Ik hoef geen '6 figure business' of een volle agenda met afspraken. Ik hoef geen slank en strak lichaam. Dat is niet iets wat ik wil nastreven of najagen, want dat is enkel de buitenkant.
Het enige wat ik wil is het leven van mezelf en dat van anderen een stukje lichter maken, door gewoon te zijn. Niet meer en niet minder.
En jij? Wat wil jij?
Liefs 🦋
Reactie plaatsen
Reacties