De belangrijkste keuze in mijn leven (verhaal over anorexia)

Daar stond ik dan. Op de weegschaal, boven op de overloop bij mijn ouders. Ik weet dat moment nog precies. Ik weet welk cijfertje de weegschaal aangaf, ik voel nog steeds het verdriet wat ik toen voelde. De angst en vooral de eenzaamheid. Voor het eerst in twee jaar was IK er weer en op dat moment heb ik de belangrijkste keuze in mijn leven gemaakt.

De keuze om te leven!

Als ik op dat moment niet die bewuste keuze had gemaakt, had ik dit nu waarschijnlijk niet meer kunnen na vertellen. Had ik de mensen die van mij houden ontzettend veel verdriet gedaan, en had ik alle mooie momenten die ik vanaf toen heb mogen beleven, moeten missen. Als ik toen niet de keuze had gemaakt, was er letterlijk en figuurlijk niets meer van mij over gebleven.

Daar stond ik dan op de weegschaal. Twee jaar daarvoor had ik besloten om een beetje te lijnen. Sinds ik naar de middelbare school ging, was ik meer gaan snoepen en was ik zeker 2 kilo aangekomen. 2 kilo, nu lach ik erom. Wat is nu 2 kilo? Maar ik vond dat er iets moest gebeuren. Dus het begon heel onschuldig, gewoon niet meer snoepen. Op mijn slaapkamer had ik op een whiteboard geschreven wat ik mocht eten op een dag. Ontbijt, middageten en avondeten + twee tussendoortjes. Niet heel extreem, gewoon een normaal eetpatroon, maar daarmee begon de ellende.

Na een paar weken niet snoepen, voelde ik me sterk. Ik kan dit! Ik heb controle! en de weegschaal was ook nog eens heel lief voor mij. Elke keer als het cijfertje omlaag ging, voelde ik me sterker worden. Maar ik wilde meer. Langzaam maar zeker verdwenen ook de tussendoortjes uit mijn eetschema. De liga’s waar ik altijd zo van genoot, waren niet meer welkom. Uiteindelijk ging ik hele maaltijden overslaan, totdat ik vrijwel niets meer at. Elk kruimeltje was er één te veel. Ondanks dat ik ontzettend moe was, ontzettend zwak was en leefde als een zombie, voelde ik me ook sterk. Ik had controle… dat dacht ik tenminste op dat moment.

Maar ik was Lieke niet meer. Die twee jaar zijn als een waas aan mij voorbij gegaan. Ik leefde op de automatische piloot. Als ik nu terugkijk op die tijd, snap ik niet hoe ik het voor elkaar gekregen heb om toch nog elke dag naar school te fietsen en goede cijfers te blijven halen. Ik begrijp niet hoe ik het voor elkaar gekregen heb om voor de buitenwereld normaal te blijven functioneren. Het verdrietige is alleen, dat ik vanbinnen ontzettend hard om hulp aan het schreeuwen was. Met elke kilo die ik verloor, hoopte ik dat iemand mij zou zien. Maar niemand zag hoe slecht het ging en ook ik zag zelf niet hoe ernstig de situatie was.

Daar stond ik dan. Starend naar dat cijfertje op de weegschaal. Met alles wat ik op dat moment voelde, wist ik dat ik een keuze had. Ik kon hiermee door blijven gaan en mezelf naar de vernieling helpen. Of ik kon kiezen om te leven. Écht leven, met alles wat daarbij hoort. Ik voelde dat IK die keuze kon maken, moest maken. Niemand anders kon die keuze voor mij maken. Ik ben ontzettend dankbaar voor dat moment. Dat ene heldere moment waarin ik voor het leven koos. Het moment dat ik verantwoordelijkheid nam voor mijn eigen leven.

Daarmee was de ellende helaas niet voorbij. Wat ik toen namelijk nog niet wist, was dat de jaren die hierop volgde minstens zo zwaar zouden zijn…

Tegen iedereen die op dit moment in stilte een gevecht aan het leveren is, op welke manier dan ook, wil ik het volgende zeggen:

Ik zie jou!

Je hoeft dit niet alleen te doen. Ik kon toen niet om hulp vragen en misschien heb jij dit gevoel nu ook. Maar weet dat er mensen zijn die naar jou willen luisteren, er voor jou willen zijn. Weet dat ook mijn deur voor je openstaat, ook al is het alleen maar om dat stukje eenzaamheid weg te nemen. Voelen dat je niet alleen bent.

Ik zie jou!

Liefs 🦋