Niemand ziet je pijn. Niemand ziet welke strijd je dagelijks in je hoofd hebt. Niemand begrijpt waarom eten zo moeilijk kan zijn. Dat obsessie met eten, de angst om dik te zijn of het verlangen om af te vallen zo groot kan zijn dat het je leven beheerst.
Het is een strijd die jij in je eentje voert, terwijl aan de buitenkant niets te zien is. Het voelt tegenstrijdig. Enerzijds hoop je dat iemand het opmerkt, dat iemand ziet en erkent dat er iets aan de hand is.
Maar anderzijds is er heel veel schaamte. Schaamte voor de eetbuien die je hebt, schaamte voor de angsten die je hebt, schaamte voor al die gekke eetregels die je voor jezelf hebt bedacht. Bang voor wat anderen wel niet van je denken. Zullen ze zien dat ik ben aangekomen? Wat moeten ze wel niet van mij denken als ik dit eet?
Het is zwaar, ik weet het.
Die strijd in je hoofd is eigenlijk al ondraaglijk, maar als je daarnaast niet begrepen wordt door mensen die jou eigenlijk zouden moeten helpen? Dat is misschien nog wel pijnlijker.
Ik weet dat er heel veel vrouwen en ook mannen rondlopen die in stilte eetproblemen ervaren en waarbij eten hun dagelijks leven beheerst. Je gaat er mee naar bed en je staat er weer mee op. Misschien heb je het gevoel ‘dat het niet erg genoeg is’ want je voldoet immers niet (meer) aan de/alle criteria van een eetstoornis. Dus waar maak je je druk om?
Als je dan eenmaal de stap hebt gezet om naar de huisarts te gaan, word je niet begrepen. Het is ook zo ontzettend lastig om aan de huisarts uit te leggen hoe diep het zit. Hoeveel angst en verdriet jij met je meedraagt. Met een beetje ‘geluk’ word je doorgestuurd naar een psycholoog, maar de wachtlijsten zijn lang en om heel eerlijk te zijn, begrijpen ook zij niet altijd waarom eten zo moeilijk voor je is. Je kan het immers pas echt begrijpen, als je het zelf hebt meegemaakt. Als je zelf hebt ervaren hoe groot de impact is. Hoe eenzaam het is. Ik weet dat er helaas ook veel doorverwezen wordt naar een diëtist waar eetschema’s blijkbaar gezien worden als de oplossing voor het probleem?
Van binnen schreeuw je heel hard. HELP MIJ NOU!!
Laat ik duidelijk zijn dat dit niemands schuld is. De huisarts heeft echt het beste met je voor, de psychologen doen alles wat ze kunnen om jou te helpen en de diëtisten doen alles vanuit hun expertise om jou te helpen goed voor jezelf te zorgen.
Maar soms is dat gewoon niet goed genoeg. Want hoewel jij graag een oplossing voor jou probleem wil, is er iets anders waar jij misschien nog wel het meeste naar verlangt.
Begrip! Iemand die begrijpt wat je voelt. Iemand die jou niet veroordeelt voor wat je denkt en doet. Iemand die jouw pijn kent en deze samen met jou wil dragen. Zodat jij weer even de ruimte hebt om te ademen.
Ik zie je, ik hoor je en ik voel je!
Liefs van mij
Reactie plaatsen
Reacties
Mijn begrip is dat er bij eetbuien sprake kan zijn van demonische gebondenheid. Jezus is naar deze wereld gekomen om de werken van de duivel te verbreken. Dus Jezus is de oplossing hiervoor.
Ik geloof in God en dit is wat ik geloof:
Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een iegelijk die in Hem gelooft, niet verderve, maar het eeuwige leven hebbe.
(Johannes 3:16 SV)
Verduidelijking:
God houdt van mensen. Maar wij mensen hebben een probleem: we doen verkeerde dingen. Mensen die verkeerde dingen doen behoren straf te krijgen, maar God wil de mensen niet straffen, Hij wil ze juist vergeven. Daarom stuurde Hij Zijn Zoon Jezus Christus naar de wereld. Jezus Christus betaalde voor de zonden van de mensen met Zijn leven, door de straf te ondergaan die wij allemaal verdient hebben op basis van onze zonden: de doodstraf. Hij stierf aan het kruis, werd begraven en op de derde dag werd Hij opgewekt uit de dood.
Als je je bekeert (je "omkeert", je ongeloof in God en je zondige levenswandel achter je laat) en gelooft dat Jezus voor jouw zonden is gestorven, heb je eeuwig leven en ga je niet verloren.