Ik vond het vreselijk!!!

Vorige week zondag stond ik voor het eerst op de latten. Om half 9 kwamen we met de bus aan in Val Thorens en om 11 uur had ik mijn eerste skiles. Let´s do this!! Ik had ´vroeger´ wel eens geskied in een skihal en dat ging best goed. Hoe moeilijk kan het zijn!?

We gingen vrijwel meteen met de skilift omhoog en daalden een paar groene pistes af. Het eerste uur ging prima. Totdat we op een piste terecht kwamen die ijzig was en we een sterke wind in de rug kregen. De paniek sloeg toe en ik blokkeerde totaal!!

Ik was terecht gekomen in de paniekzone. De zone waarin angst overheerst en niks meer te leren valt. De overige twee uur van de skiles heb ik met tranen in mijn ogen op standje ‘overleven’ achter de groep aan geskied. Ik vond het vreselijk, echt vre-se-lijk!!!

‘Dit doe ik nooit meer!! Ga jij maar lekker skiën deze week, maar ik raak die latten niet meer aan!’ dat zei ik na afloop van de skiles tegen mijn vriend. De rest van de dag hebben we vrijwel geen woord tegen elkaar gesproken. Hij was ontzettend teleurgesteld en vond dat ik niet zo snel moest opgeven. Ik voelde mij een enorme mislukkeling en had medelijden met mezelf.

De vakantie was begonnen!!

We hadden voor de hele week skiles geboekt. Elke ochtend 3 uurtjes. No way dat ik dat nog ga doen dacht ik. Ik had 3 uurtjes geskied en had het al opgegeven. Achteraf vind ik het natuurlijk belachelijk dat ik zo dacht, maar als je in de paniekzone zit, overheerst de angst en wil je lekker in je comfortzone kruipen.

Na een nachtje slaap was mijn hysterie enigszins gezakt. Ik wilde het wel weer proberen maar niet in een groep. Ik wilde op mijn eigen tempo vertrouwen opbouwen zonder druk en zonder verplichtingen van de groep.

Mijn vriend en ik maakten een plan tijdens het ontbijt. Gelukkig konden we weer met elkaar praten. We besloten om de groeples om te boeken naar privéles. Gelukkig was dit ook mogelijk en konden we diezelfde middag nog beginnen met een privéles.

Met knikkende knieën klikte ik ’s middags mijn skischoenen in de ski’s. Onze instructeur, Denise, was een oudere fransman. De helft van de tijd had ik geen idee wat hij zei, maar de belangrijkste instructies kon ik wel ontcijferen: naar voren in je ski’s leunen en bij de bochten het gewicht verplaatsen naar je dalski én de bochten afmaken en niet afsnijden. ‘Als je dat doet, kun je elke piste omlaag komen’ zei hij. Ik was echter nog steeds aan het overleven… het zal wel. De angst van de vorige dag zat er nog goed in, maar ik kreeg in die 3 uur beetje bij beetje meer vertrouwen.

De volgende dag hadden we onze laatste privéles van Maël, een jonge fransman. De dag begon goed 😉. Hij had een aantal leuke en simpele trucjes die er voor zorgden dat het skiën opeens veel makkelijker ging. Zijn instructies vormde een mantra in mijn hoofd en die zijn er de rest van de week niet meer uit gegaan. Maël kreeg het voor elkaar om mij uit de paniekzone en in de leerzone te krijgen. Skiën voelde nog steeds onwennig en onzeker, maar ik boekte vooruitgang. De blauwe pistes leken opeens veel minder stijl. Tijdens de afdaling kreeg ik om de zoveel meter weer een nieuwe instructie om op te focussen. Het werkte!!

De eerste dag kwam ik in de paniekzone terecht doordat het te snel ging. Angst ging overheersen en er was geen ruimte meer om iets te leren. Het is dan ontzettend verleidelijk om de handdoek in de ring te gooien en terug naar je comfortzone te gaan. Ik ben blij dat ik dat uiteindelijk niet gedaan heb. De comfortzone voelt misschien heel erg fijn en veilig, maar je kunt er niet groeien en ontwikkelen.

Door een stapje terug te doen, maar toch door te blijven gaan kwam ik in de leerzone terecht en heb ik leren skiën (soort van).  De laatste dag zijn we zelfs van een rode piste afgegaan (dat was echt een hele overwinning voor mij!). Het zag er weliswaar ontzettend lelijk en sukkelig uit, maar I did it!!

Wat heeft dit hele verhaal te maken met het ontwikkelen van nieuw eetgedrag?

Nou, heel veel. Wanneer je met iets nieuws begint voelt het altijd oncomfortabel. Dus ook wanneer je je eetgedrag aanpast. Je moet het vertrouwde los laten, zoals je strikte (di)eetregels, zonder te weten wat je ervoor terug krijgt. Je kan helaas niet verwachten dat je op miraculeuze wijze opeens een fijne relatie met eten krijgt, zonder iets te veranderen.  

Zorg er tegelijkertijd voor dat de stappen die je zet en de veranderingen die je aanbrengt niet te groot zijn. Vermijd de paniekzone! Doe het stap voor stap en stel geen onrealistische eisen aan jezelf

De leerzone is where the magic happens. Dat is waar het echte leren ontstaat en waar je nieuwe gewoontes aan kunt leren. Het voelt in het begin onwennig, maar door het nieuwe gedrag te blijven herhalen en stap voor stap te veranderen, wordt het vertrouwd gedrag en voelt het niet meer ongemakkelijk. 

Heb jij al eens in de paniekzone gezeten? Hoe ben jij er toen weer uitgekomen?